Ο πόνος στη βουβωνική και μηριαία περιοχή μπορεί να υποδηλώνει την ύπαρξη ορθοπεδικής φύσεως παθολογίας της άρθρωσης του ισχίου.
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, πως η κλινική διαφοροποίηση των ορθοπεδικών, από τους σπλαχνικούς αντανακλαστικούς πόνους στο σώμα μας, έγκειται κυρίως στην αλλαγή των συμπτωμάτων κατά την διάρκεια εκτέλεσης μίας προκαθορισμένης κίνησης. Αντιθέτως οι σπλαχνικοί πόνοι δεν έχουν άμεση ανταπόκριση στις αλλαγές θέσης ή κατά τη διάρκεια εκτέλεσης μιας κίνησης. Προσοχή, αυτό δεν αποτελεί μοναδικό απαραίτητο χαρακτηριστικό του πόνου για την επιβεβαίωση της αιτίας του. Παρ’όλα αυτά, εφόσον ο ασθενής ανταποκρίνεται στη φυσικοθεραπευτική προσέγγιση και τα συμπτώματα υποχωρούν, θα μπορούσαμε να επιβεβαιώσουμε εμμέσως και την ορθοπεδικής φύσης αιτιολογία του πόνου.
Το ισχίο αποτελεί μια από τις σταθερότερες αρθρώσεις του ανθρώπινου σώματος χωρίς απαραίτητα τη δράση του μυϊκού συστήματος. Η πολυπλοκότητα της ανατομικής περιοχής πυέλου/ισχίου επιτρέπει πολλαπλές προσαρμογές των μυών (π.χ λαγονοψοΐτης, ορθός μηρίαιος, ραπτικός) αλλά και των αρθρώσεων (π.χ ηβική σύμφυση, ιερολαγόνια άρθρωση) που συμμετέχουν στη κινητική αλυσίδα με αποτέλεσμα πολλές φορές να “καλύπτεται” η παθολογική εικόνα και να συνεχίζουμε της δραστηριότητες μας χωρίς τις απαραίτητες διαφοροποιήσεις για την εξάλειψη των συμπτωμάτων και της αιτίας τους.
Στους μυϊκούς τραυματισμούς η κλινική εξέταση επιτυγχάνεται κυρίως με την ενεργητική σύσπαση με αντίσταση της εκάστοτε μυϊκής ομάδας. Για τους αρθρικούς πόνους και ειδικά στην άρθρωση του ισχίου, τα τεστ πρέπει να εκτελούντε παθητικά για να έχουν τον ελάχιστο δυνατόν μυϊκό τόνο οι ομάδες των μυών που δρουν στην άρθρωση και να μην επιρεάζουν τα αποτελέσματα. Υμενίτιδας ή αρθρίτιδα αν δεν αναφερόμαστε σε άτομα νεαρής ηλικίας και ρήξη του επιχείλιου χόνδρου είναι απαραίτητα για τη διαφοροδιάγνωση και τη στοχευμένη διαμόρφωση του θεραπευτικού προγράμματος.
